Fundacja Przyjaciele Martynki

Loading…

Kryzys w cyklu rozwoju rodziny

Zobacz więcej...
  • 0
  • 1
  • 2

Liotti’s model a dysocjacja strukturalna osobowości - PiTiPies

 

Zapraszamy już na warsztatowe zajęcia jesienią.

Uczestnicy będą mogli zapoznać się z metodą PiTiPies opracowaną przez dr Alessię Tomba

Szczegóły podamy w najbliższym czasie.

 

Koncepcja modelu dysocjacji opracowana Giovanni Liottiego posłużyła za punkt wyjścia między innymi badaczom, którzy opracowali teorię dysocjacji strukturalnej. Spróbujemy na naszych seminariach przybliżyć tak model traumy i dysocjacji Liottiego, jak i model dysocjacji strukturalnej.

Idea Pitipies® narodziła się z konieczności znalezienia rozwiązania klinicznego problemu: jak wyjaśnić straumatyzowanym dzieciom to, w jaki sposób działa dysocjacja strukturalna w terminologii podziału na części osobowości.

Puppets for Trauma Psychoterapy (PiTiPies)stanowi dla autorki, dr Alessi Tomba, bardzo ważne narzędzie pomocne w psychoterapii i wspierające ją, przede wszystkim zaś stanowiące część szerszego ustrukturyzowanego procesu  ukierunkowanego na dostosowanie teorii, terminologii i strategii klinicznych opracowanych dla terapii zaburzeń wynikających z doświadczeń traumatycznych, do psychotraumatologii rozwojowej.

Poniżej przedstawiony zostanie krótki opis na ten temat. Zważywszy na złożoność problematyki, nie będzie on z pewnością wyczerpujący, będzie jednak pomocny w zrozumieniu funkcji PiTiPies.

Wspomniano wyżej o koniczności wyjaśnienia straumatyzowanym pacjentom – tak dorosłym, jak i dzieciom – jak funkcjonuje dysocjacja strukturalna. 

Dlaczego?

Przejście to ma wyjątkowe znaczenie w przypadku wszystkich pacjentów - tak dorosłych, jak i dzieci – stanowiąc kliniczny warunek psychoedukacji, polegającej na zrozumieniu tego, co dzieje się w umyśle jednostki w terminach funkcjonowania i mechanizmów obronnych oraz sprawiając, iż w większym stopniu zrozumiałe staje się również znaczenie pracy, którą psychoterapeuta później zaproponuje.

 

Dr Tomba odnosi sie pod tym względem do teorii dysocjacji strukturalnej, przedstawionej w we włoskim przekładzie książki Van der Harta i in z 2006 r.,  “Fantasmi nel sé” (wydanej przez Raffaello Cortina Editore),  o której w dalszej części nadmienia.

Mówiąc o doświadczeniach  “traumatycznych” odnosimy się do tych wydarzeń, które stanowią zagrożenie życia lub/i integralności psycho-fizycznej dla samej osoby lub kogoś z kim osoba ta jest bardzo związana (wypadki, agresje, przemoc, katastrofy, krzywdzenie doświadczone lub bycie jego świadkiem, itd. …) i instynktownie aktywuje system obrony. System ten czasami jednak okazuje się nieskuteczny lub też nie może być aktywowany bądź też aktywowany, okazuje się nieskuteczny w ochronie jednostki lub kogoś jej bliskiego przed odczuwanym niebezpieczeństwem psychofizycznym. To właśnie w takiej sytuacji podmiot przeżywa doświadczenie przeciążenia emocjonalnego, poznawczego sensorycznego i psycho-fizycznego (przykładowo zostaje zraniony, napadnięty, doświadcza nadużycia, zranienia… i nie jest w stanie zrobić nic, by przerwać to doświadczenie); właśnie w takich chwilach umysł aktywuje się ochronnie prowadząc do dysocjacji osobowości.

 

Autorzy wykazują, iż po traumatycznych doświadczeniach, może rozwinąć się część zwana “Pozornie Normalną Częścią Osobowości” (ANP) skoncentrowana najczęściej na codziennych czynnościach oraz „Część Emocjonalna” (EP), która składa się z aspektów związanych z usztywnionym i zakorzenionym w traumatycznym doświadczeniu systemem obrony.

ANP jest częścią “normalną” pod względem większości aspektów oprócz świadomości wszystkiego tego (lub prawie wszystkiego) co odnosi się do traumy; części EP są tymi, które związane są ze wspomnieniami i z doświadczeniem związanym z traumą.

 

Teoria ta ma swoje źródło w koncepcji, iż operacje umysłowe oraz adaptacyjne zachowania rozwijają się w oparciu o systemy psychobiologiczne występujące już u wielu gatunków zwierząt (a więc również u naszego gatunku, pomimo tego, iż jest bardziej [ewolucjonistycznie rozwinięty]).

Niektóre systemy akcji [systemy psychobiologiczne] odnoszą się do codziennego życia i ukierunkowane są na regulację energii, przywiązania i opieki, zaangażowania społecznego, eksploracji, zabawy i reprodukcji. Wszystkie implikują zbliżanie się do atrakcyjnych bodźców (Lang 1995). Część pozornie normalna osobowości (ANP) bazuje na tych systemach akcji.

Jeden z głównych systemów akcji skoncentrowany jest na ochronie życia w obliczu bezpośredniego niebezpieczeństwa i zawiera kilka podysystemów obrony, takich jak wzywania pomocy, ataku, ucieczki, zamrożenia (lub freezing),podporządkowania lub inaczej pozornej śmierci. Emocjonalne części osobowości (EP) związane są z tymi obronnymi systemami akcji.

W zależności od tego jak podzielony jest umysł pacjenta Van Der Hart i in. (2006) klasyfikują dysocjację strukturalną jako pierwszorzędową, drugorzędową lub trzeciorzędową.

W pierwszym przypadku mamy do czynienia z jedną częścią EP, która w całości skoncentrowana jest na okresie traumy i jedną część ANP, która kontynuuje wykonywanie codziennych czynności (odpowiada prostemu PTSD); w dysocjacji strukturalnej drugorzędowej występuje jedna część ANP i większa ilość części EP, które należą do różnych podsystemów systemu obrony aktywujących się w traumatyzującym środowisku (tu występuje DDNAS – zaburzenia dysocjacyjne gdzie indziej nie sklasyfikowane i DBP – zaburzenia osobowości borderline). W dysocjacji strukturalnej trzeciorzędowej występuję większa liczba EP ale też więcej niż jedna ANP. Podział ANP ujawnia się wówczas, kiedy aspekty codziennego życia (systemy psychobiologiczne wymienione wyżej) zostają skojarzone z wydarzeniami traumatycznymi aktywując wspomnienia tego typu. W tych przypadkach osobowość pacjenta dzieli się coraz bardziej próbując kontynuować “żyć codziennością” bez zagłębiania się w traumatyczne wspomnienia (jedynie DDI).

W pracy nad traumą wyodrębnia się dzisiaj zwykle trzy fazy:

  • Stabilizacja,
  • Praca nad traumatycznymi wspomnieniami
  • Integracja w normalnym życiu.

 Przedstawiona też zostanie metoda psychoterapii dysocjacji strukturalnej u dzici i młodzieży oraz dorosłych. Szkolenie będzie tłumaczone na język polski - tłumaczenie konsekutywne)

O czym będziemy mówić na pierwszym seminarium?

1 teoria poliwagalna S. Porgesa
2 oknie tolerancji D. Siegela
3 Prztwiązaniu zdezorganizowanym według G. Liottiego
4 teorii dysocjacji strukturalnej Van der Hart, Nijenhuis i Steele.

Na szkolenia obowiązują zapisy.

Szkolenie odbędzie się w godzinach od 20.00 do 22.00 w dniach 10 i 31 maja  

Max. ilość osób 15.

Cena szkolenia 240 zł płatne do 1 maja kwietnia lub po 135 zł. płatne w dwóch ratach do 1 majai 20 maja (Cena obejmuje materiały szkoleniowe i zaświadczenie uczestnictwa)

  

Kilka słów o prowadzącej: 

Dr Alessia Tomba urodzona w Mediolanie, w 1997 r. ukończyła studia z psychologii klinicznej ze specjalizacją rozwojową otrzymując maksymalną ilość punktów. Podobnie w przypadku ukończenia w 2003r. Szkoły Psychoterapii Psychoanalitycznej z profilem rozwojowym. Od samego początku swej pracy zawodowej poświęciła się pracy z dziećmi, zajmując się najczęściej problematyką ochrony praw dzieci oraz wspierania rodzicielstwa. Równocześnie w ramach praktyki prywatnej zajmowała się psychoterapią dorosłych.

W ostatnich latach podjęła szkolenie z psychotraumatologii uzyskując europejski certyfikat EMDR Practitioner uzupełniony ukończeniem szkolenia pierwszego i drugiego poziomu z Psychoterapii Sensomotorycznej w Psychoterapy Institute (Colorado–Usa).

Członek Założyciel Włoskiego Stowarzyszenia Badań nad Trauma i Dysocjacją AISTED. 

Obecnie wykorzystuje podejście, którego podstawę w znacznej mierze stanowi podejście psychodynamiczne (nawiązujące do takich autorów jak Klein, Winnicott, Bion, Bowlby, Fonagy, Stern) integrując je z innymi podejściami (teoria przywiązania, teoria rozwoju) i pracą z ciałem (psychoterapia sensomotoryczna Odgen, Minton, R.Kurtz, neurobiologia relacyjna Siegela, i podejście Kabat Zina).

Nieustające zainteresowanie okresem dzieciństwa i praca z dziećmi, doprowadziły w ostatnich latach do rozwoju własnej pracy klinicznej i badawczej ukierunkowanej na określenie bardziej specyficznych sposobów terapii traumy dziecięcej; spowodowało to rewizję i ponowną ocenę tak wszystkich zgromadzonych do tej pory doświadczeń profesjonalnych, jak i nabytej wiedzy. Współczesne teorie dysocjacji strukturalnej oraz funkcjonowania posttraumatycznego do jakich nawiązuje dr Tomba (w szczególności teorii dysocjacji strukturalnej O. Van Der Harta, K. Steele i E.R.S. Nijenhuisa oraz konceptualizacji terapii traumy przynależnej do techniki EMDR – od F.Shapiro po D. Mosquerę – a także psychoterapii sensomotorycznej) koncentrują się najczęściej na osobie dorosłej, tak pod względem opisu klinicznego, jak i w przypadku wskazówek odnośnie terapii; stanowiło to punkt wyjścia niełatwego i złożonego zadania określenia najlepszego sposobu na przełożenie, zintegrowanie i dostosowanie tego do poziomu dziecka.…

W taki właśnie sposób powstało narzędzie, któremu dr Tomba nadała nazwę PiTiPies®, od “Puppets for Trauma’s Psychoterapy”, narzędzie kliniczne pomocne w psychotraumatologii rozwojowej. Z tych samych powodów wynika podjęcie się dokonania ogromnej pracy - którą  wykonuje wraz z kolegami - mającej na celu określenie protokołów oddziaływania i przyjęcia na terapię poszczególnych kategorii pacjentów np. adoptowanych dzieci.